Je bent tandarts en je loopt vast.

Je bent tandarts geworden omdat je graag met je handen bezig bent, de vrijheid wilde ervaren van een vrije beroeper, het vak een aantrekkelijk salaris oplevert, dat je het fijn vindt patiënten te helpen en niets liever doet dan dat. Maar ook omdat je gewoon weet dat je iets waardevols te bieden hebt. 

Toch is op dit moment de realiteit heel anders.
Op maandag begin je enthousiast aan je patiënt te vertellen over alle mogelijkheden die er zijn. De reactie blijft beperkt tot: “Ik ga er over nadenken”. Het doet je zelfvertrouwen geen goed. Je wilt dat je praktijk groeit en bloeit. De werkelijkheid blijkt anders. Er komt veel meer bij kijken dan verwacht.

Je verdient een goede boterham en weet waar je met je praktijk naartoe wilt. Geen haar op je hoofd die eraan denkt om je droom op te geven.

Je volgt elke cursus die er is. Maar ondertussen twijfel je aan alles: "Moet ik uitbreiden? Moet ik mijn financiën anders regelen? Waarom wil de patiënt mijn behandelplan niet? Waarom vallen er stiltes als ik de personeelsruimte binnen kom?"

Moet ik mij specialiseren? Zitten de patiënten wel op mij te wachten? Is je boodschap naar het personeel wel goed genoeg?